Onlangs schoot dit citaat uit Shakespeares Richard III mij te binnen:
“My horse, my kingdom for a horse!”
De koning, gedoemd te voet te gaan, stierf kort erna op het slagveld. In zijn laatste seconden maakte hij de logische bedenking dat hij het zonder paard niet zou redden, maar voor moderne stedelingen is dat nog niet zo evident. Als onze wagen het maar doet. Zouden wij net als hem ons koninkrijk willen inruilen voor een paard? Ikzelf zeg: ja, en wel door dit verhaal uit mijn familie…
De voorbije dagen legde ik de laatste hand aan een tekening van de melkwitte Milo, het paard van mijn nonkel Frans. Al vele jaren zie ik hoe mooi en innig de band tussen mijn nonkel en zijn paard kan zijn. Het ontroert me hoe liefdevol deze interactie is. Ook al hebben zowel mijn nonkel én Milo hun eigenaardigheden die niet zo eenvoudig zijn om mee om te gaan blijven ze aan elkaar verknocht. Alhoewel Milo best een jong paard is heeft hij beslist om met pensioen te gaan en zo goed als niets meer te willen doen. Mijn nonkel heeft dit moeten accepteren en heeft zijn mooie koets verkocht. Elke dag is hij in de weer om Milo zijn stal te onderhouden en hem te voederen, ook al is hij diegene die wat van ouderdom is. En toch zou mijn nonkel Milo voor geen haar kunnen missen ook al foetert hij dagelijks op hem, blijft dit toch een onvoorwaardelijke liefde van “ja-welste!”
Het was een hele kluif om hen beiden te portretteren. Hoe kon ik immers die zachtheid en liefde in een tekening overbrengen? Het was niet alleen een technische kwestie en het duurde dan ook een hele poos. Vooral de tekeningen in houtskool wilden maar niet lukken. Soms lukte het me het oog van Milo te capteren maar al vlug verknoeide ik de tekening door mijn eigen perfectionisme en de lat die ik te hoog had gelegd voor mezelf. Door uiteindelijk los te laten en over te gaan naar een eenvoudige potloodtekening slaagde ik er alsnog in de vertedering die ik zie tussen mijn nonkel en zijn paard vast te leggen. De tekening is daarmee bijna onzichtbaar geworden want telkens als ik wat harder duwde op mijn potlood om een scherper effect te krijgen, voelde de lijn telkens te hard aan en begon ik de tekening uit te gommen om er meer karakter in te brengen. Had ik op een gegeven moment de tekening niet in een kader gestopt dan had ik de tekening simpelweg laten oplossen door alles volledig uit te gommen. De band tussen deze twee lieve wezens is dan ook een onzichtbaar voor het blote oog tot je het met wat tekenmateriaal – lief voor jezelf en voor je modellen – op papier brengt! Mag een wit paard jouw pad ook eens kruisen! En let vooral op die ogen en band met de mensen, maar niet té “hard”.
Maar één ding is zeker:
“My horse, my kingdom for a horse!”
De ruil is beklonken. Mijn koninkrijk met alles erop en eraan schenk ik zo weg voor de schoonheid van een paard. Laat er maar een uit de lucht vallen. “You never know”! Achteraan in het weiland hebben we toch nog een stalletje voor alle harten. 😉 Kom jij anders es te paard?
Groetjes zonder te hinniken en liefs,
V.
